Yıllar boyu ömrümün
çorak toprağında ben
yalan sevgilere hep
boşa kürek çekmişim
Tanrının bahçesinde
yazık ondan bihaber
aynı yolları her gün
tekrar tekrar gezmişim
ne yeşil gözlü doğa
ne kuşlar kelebekler
bunca yıl daha fazla
kaçamazdı uzağa
çiçekler kokusuyla
sıradan bir vazoda
ürkütürdü gönlümü
solmaya başlayınca
büyülü bir el beni
çekti aldı doğaya
mucizelerden gün gün
başlıyorum korkmaya
gözlerim yeşillerde
yedi rengi görüyor
gün batımında güneş
mehtaba gülümsüyor.