’Kim ki İnancı Ölümle Büyütür –
(Madımak anısına)

Şüphesiz seb/eb/sizdiniz
Bir şehire azdı elleriniz
din/siz/miydiniz?

göğüm güneşe küs durdu onbeş zaman
ölümü tattım sebep neydi belki hiçbir şey

yürüdü göğün kalbine otuzyedi can
gün döndü semah o gün/ bu gün Sivas duman

derinden hiç bir ev böyle bakmamıştı güneşe
büyüdü yer gök ağrıyan her yerinden

sustu ezan… belki zamansızdı zaman
bin kapıdan hu yürekler dap- dar

hiç bilmediniz mi kalu beladan
dümensiz şeriatın kaç tapusu var

bir şehri öpmeye gelmişti kız kızan
ki el etek öpmeyen onca dudak

elbette şiirdi sözleri, tamdı iman
ne yöne döndü dine ihanet gözler guman

türkü sustu / şaştı gün/ah
pusu kurmuş ölüm hayatın kıyısına
unutkan zaman…