Yıllar boyu ömrümün

çorak toprağında ben

yalan sevgilere hep

boşa kürek çekmişim

Tanrının bahçesinde

yazık ondan bihaber

aynı yolları her gün

tekrar tekrar gezmişim

ne yeşil gözlü doğa

ne kuşlar kelebekler

bunca yıl daha fazla

kaçamazdı uzağa

çiçekler kokusuyla

sıradan bir vazoda

ürkütürdü gönlümü

solmaya başlayınca

büyülü bir el beni

çekti aldı doğaya

mucizelerden gün gün

başlıyorum korkmaya

gözlerim yeşillerde

yedi rengi görüyor

gün batımında güneş

mehtaba gülümsüyor.