yenik düşmeseydik

zamana

bilmezdik takvimleri

siler dakikaları, saatleri

hoş görürdük beklemeleri

giden yılları affederdik

yasını duymazdık ölümlerin…

çocuk kalırdık,

zamansızlık içinde

mevsimleri fark etmeden

büyümek istemezdik belki de

yaşlı dünya

bırakmazdı elimizi

sevgisizlikten, üşümezdik

sızlıyor

içimde haşarı çocuk

vurulan düşlerim mi ne

binlerce yaşında

içimdeki asi renk

alnımda dilsiz bir çizgi

kahreden ölümcül boşluk

büyüyor zehir zemberek…